karlı soğuk bir kış günü…çok sessizce ve sakince…kanlı gözlerini dünyaya
açan…
ve hiç ağlamayan…bir çocuğun yarım yüreğiyim ben…
tereddütler ve hayretler içinde…soğuk gözyaşları döken bir
annenin…bağrına bastığı…
ve öperken kokladığı…o çocuğun yaralı yüreğiyim ben…
titrek sesleriyle… bumu bizim çocuğumuz?… diyen bir babanın…
kucaklamaya korktuğu çocuğun sessizce inleyişiyim ben…
kaderine hüzün… çile ve sessizlik yazılmış bir bebeğin…yanağına
kondurulan sahte öpücüğün…
bıraktığı sefillik çizgileriyim ben…
yalnızlıktan kararmış odalarda…karanlıklara terk edilmiş bir
çocuğun…titrek ellerinde…
oynadığı…küçük bir aynayım ben…
hayat okulunda…en arka sıralarda oturan…ve hala kelimelerin hamallığını
yapan…
sınıfta kalan bir çocuğun üzüntüsüyüm ben…
anne ve babası enkazlar altında kalan… boynu hep bükük bir çocuğun…
kirlenmiş küçücük elinde tuttuğu serçenin…kırık kanadıyım ben…
hep boynu bükük ve gözleri yaşlı…insanların yüzüne bakmaya utanan…
soğuktan ayakları çatlamış bir çocuğun… titreyen bedeniyim ben…
hayatta herşeye rağmen tebbessüm etmesini öğrenen…ölüme bile gülümseyen…
küçük bir çocuğun ıslak yanaklarındaki son damlayım ben…
hiç bir zaman büyümeyen…büyüdüğü zamanda adam gibi adam olma hayalini
taşıyan…
huzura sevdalı bir çocuğun karanlığa yazdığı şiirim ben…
kelimelerin tozu toprağı içinde sürünen…bir kaç adım atıp…sonra yine
düşen…
sıcaklarda üşüyen bir çocuğun…titreyen ayaklarıyım ben…